حوزه علمیه باقرالعلوم (علیه السلام) شهرقدس-تهران

اگر آدمی به شخصی دلبسته باشد و او را بسيار دوست بدارد، به بهانه‌های مختلف از محبوبش ياد خواهد کرد.
هرقدر محبتی که نسبت به آن شخص در سينه دارد عميق‌تر باشد، کمتر از ياد او غافل می شود.

باید امام زنده و غریب مان را یاد کرده و محبتش را چونان گوهری در وجود خود حفظ کنیم

اما غفلت و برخی اعمال ناشايست ما، باعث کمرنگ شدن اين محبت می‌گردد. خصوصا در عصر غيبت که امام مان ظاهر نيست.

به هوش باشیم که در اثر روزمرّگی، ولیّ نعمت خود را فراموش نکنیم،
که محبت به اهل بيت، پايه و اساس مسلمان بودن است و از برترين عبادات محسوب می‌شود.

شب هنگام که برای خواب به بستر می‌رويم، به يادش باشيم؛
اینکه يک روز ديگر هم در غيبت او به سر رسيد…

به غربت و تنهایی اش توجه کنیم و با سلامی از روی اخلاص به این مهربانترین پدر مراجعه کرده و دلش را شاد کنیم.