حوزه علمیه باقرالعلوم (علیه السلام) شهرقدس-تهران

مرتضای آوینی گفت در عالم رازیست که جز به  بهای خون کشف نمی شود.
من فکر میکنم در عالم راز دیگری ست که حتی  با بهای خون هم کشف نمیشود. رازی که کلیدش رفتن و خون دادن که نه، ماندن و زخم خوردن است.

رازی که حتی حسین(ع) هم در پی آن است، آن جا که خطاب به عقیله می گوید: “يا أُختاه لاتنسيني في نافلة اللیل”
من فکر میکنم راز اصلی عالم به آن نمازشب شام واقعه بر میگردد.

آن جا که زینب قامت می بندد و به نماز می…نشیند
قامت می بندد تا قیامت کند، بی تیغ، بی شمشیر، با دست خالی با دست بسته آن جا که “الله اکبر” می گوید تا بار دیگر  خدا را در گوش کَر عالم فریاد بزند.

آن جا که قنوت میگیرد و در گوش باد زمزمه می کند… چه چیز را زمزمه می کند؟ …. در عالم رازی ست که حتی به بهای خون هم کشف نمیشود. در عالم رازی ست که تنها قنوت زینب(س) صدای آن را شنیده، در عالم رازی ست که تنها با دستان بسته‌ی عقیله باز می شود….

پیشکش به آستان رفیع عقیله بنی هاشم