حوزه علمیه باقرالعلوم (علیه السلام) شهرقدس-تهران

بایست پشت پنجره و با چشمهای منتظر به انتهای جاده نگاه كن تا در بهشت برای تو ثواب بنویسند. آیا قضیه به همین سادگی است!؟

اگر باور كنی كه غیبت فاصله زمانی نیست بلكه تفاوت بیش ازحد ارتفاع روح تو با روح اوست، آنگاه همه چیز فرق خواهد كرد

غیبت می‌شود پنجره‌ای كدر و مات بین تو و او و تو می‌دانی كه او آن‌سو ایستاده است، ازحسرت سرت را به پنجره‌ می‌چسبانی، التماس می‌كنی اما باز هیچ پیدا نیست. باز همان پنجره ی كدر و مات بین تو و او فاصله انداخته است

در یك قدمی كوزه له له می‌زنی، نور در یك قدمی است و تو در تاریكی قرار داری.

چه زجری است این زجر، این رنج یعنی انتظار و این انتظار یعنی بهترین اعمال. خودشان خوب می‌دانند تو در این انتظار چه دردی می‌كشی.

می‌دانند كه نمی‌توانی ساكت بنشینی، تنها ذكر بگویی و منتظر بمانی. می‌دانند كه می‌افتی به جان پنجره تا پنجره را باز كنی و اگر نتوانستی حداقل یك روزنة كوچك از پنجره را از كدورت و آلودگیها پاك كنی. همه اینها را می‌دانند كه می‌گویند: فجدوا و انتظروا. (كوشش كنید و منتظر باشید.) مگر می‌شود ایستاد و تماشا كرد.

آنها می‌دانند كه با تمام وجودت به آن پنجره خواهی کوبید تا باز شود، حتی می‌دانند این كوبیدن چه دردی دارد. همه اینها را می‌دانند كه می‌گویند:«برترین اعمال انتظار فرج است» 

وگرنه خمیازه كشان، دعای فرج خواندن ظهور هیچكس را نزدیك نمی‌كند.

تبرایی