حوزه علمیه باقرالعلوم (علیه السلام) شهرقدس-تهران

​

▪️ﺻﺎﺣﺐ (ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻗﻢ) ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻛﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ ﺑﻦ ﺑﺎﺑﻮﻳﻪ ﺍﺯ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻭﻟﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﺎ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭﻓﺎﺕ ﻛﺮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻔﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﻠﺎﻥ ﻭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺳﺮﺩﺍﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺲ ﺁﻝ ﺳﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺳﺮﺩﺍﺏ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺑﻰ ﺑﻰ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ، ﺭﺍﺀﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﺩﻣﻰ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺮﺩ ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺑﻮﺩﻩ، ﺍﻭ ﻣﺘﺼﺪﻯ ﺩﻓﻦ ﺷﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻋﻘﺐ ﺁﻥ ﺷﻴﺦ ﺻﺎﻟﺢ، ﺩﻳﺪﻧﺪ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺳﻮﺍﺭ ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﺌﺎﻡ ﺑﻪ ﺗﻌﺠﻴﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﻣﻠﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﺭﻳﮕﺰﺍﺭ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻣﺨﺪﺭﻩ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺏ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺴﻰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ. 

? #منتهی_الآمال ، باب نهم 

عرش به بركت میلاد جهان افروز امام حسن عسكری «ع» فداش بشم ، بزم شادی گستراند. 

تولد او موعودی را بشارت‌دهنده است كه ظهورش، سپیده دمی است به سوی روشنایی و مرهمی بر تمامی رنج‌ها و مقصد تمام رفتن‌ها و رسیدن‌ها.

مدینه روز جمعه هشتم ماه ربیع الثانی حال و هوای دیگری داشت، همه منتظر درخشیدن نوری بودند تا گل های زندگی را در فضای آن سامان، شادابی بخشند.

باید ولادت با سعادت آن حضرت را نه به عنوان حادثه بلكه نقطه عطفی در تاریخ تشیع دانست و اذعان داشت كه این میلاد در آینده‌ای نه چندان دور تاریخ بشریت را دگرگون می‌كند، 

چرا كه او می‌باید فرزندی به دست غیب بسپارد تا روزی دادگستر جهان هستی شود.

در آن ایام كه امام هادی (ع) را از مدینه به سامرا بردند تا تحت نظر حكمت عباسیان قرار گیرد، 

امام حسن عسگری (ع) را نیز به دستور متوكل عباسی به‌سامرا انتقال دادند و بخش عمده عمر امام (ع) در پایتخت عباسیان در سكوت مرگبار حكومت آنان گذشت.

ابومحمد حسن ابن علی، امام یازدهم ، پدر بزرگوارش امام هادی (ع) و مادرش بانویی صالحه به نام سوسن یا حدیثه یا سلیل بود.

تولد آن حضرت با اختلاف روایات در ماه ربیع الاول یا ربیع‌الاخر سال  ۲۳۱  یا   ۲۳۲ قمری و بنا به اكثر روایات، در مدینه اتفاق افتاده است

امام حسن عسكری (ع) در ماه رمضان و به نقلی ربیع الثانی سال   ۲۳۲ قمری در مدینه منوره متولد شد.

اسم شریف آن حضرت ، “حسن” و كنیه‌اش ابومحمد و القابش به «صامت، رفیق، زكی، هادی و عسكری » معروف بودند.

چون آن حضرت و پدر بزرگوارش امام هادی (ع) در سامرا درمحله‌ عسكر سكونت داشتند ، آن حضرت را عسكری می‌نامیدند ، 

عسكر یعنی لشكر و سپاه نظامی، امام هادی (ع) و امام حسن (ع) به “عسكریین” مشهور بودند.

امام عسكری همراه پدرش امام هادی ناراحتی‌های بسیاری را تحمل كرد و بیشتر دوران زندگی خود را در پایتخت عباسیان یعنی “سامرا” سپری كرد.

مدت كوتاه حیات امام (ع) به سه دوره تقسیم می‌شود:

تا چهار سال و چند ماهگی امام (و به قولی تا   ۱۳ سالگی) از عمر شریفش در مدینه سپری شده،

تا   ۲۲ سالگی به اتفاق پدر بزرگوارش در سامرا می‌زیسته است .

آنچه مهم است، توجه امام در فرصت های مناسب به آینده درخشان و تابناك اسلام و امت اسلامی بود كه توانستند در سال های رسالت خویش ویژگی‌های دولت حضرت مهدی (عج) را یادآور شوند 

و در این راه گام های موثری چون « پاسخ به مسائل علمی، رد شبهات، توجه به اصحاب، برحذر كردن آنان در همكاری با خلفا، تقویت و تحكیم مبانی امامت به صورت یك عقیده اسلامی، آماده كردن مردم برای غیبت امام مهدی (عج) و دعوت مردم به امامی كه غایب » خواهد بود، بردارند.

از جمله اقدامات مهم امام حسن عسگری علیه السلام ، در زمینه سازی غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ، طرح پیشاپیش مسألة غیبت بود. ‌ایشان در موارد متعددی، غیبت فرزندشان را ـ که جانشین پس از خودشان محسوب می‌شد ـ خبر دادند و اینگونه مردم و جامعه را برای پذیرش غیبت آماده کردند

انتخاب مطلب تبرایی

​

? انسان باید زندگی بانشاطی داشته باشد و همیشه سرزنده باشد. عقل و قلب و حتی بدن انسان وقتی خوب کار می‌کند که احساس خوشبختی کند. با زندگی شیرین است که انسان پیش خداوند متعال هم عزیز می‌شود. «شاکرانه بندگی کردن» زیباترین نوع عبادت است. اما این‌جور عبادت مخصوص آدم‌های خوشبخت است که سرشار از طراوت و نعمتند و از سرِ شادی سجده می‌کنند و سجده‌هایشان طول می‌کشد، برای اینکه خیلی در لذائذ عالم غرق هستند و خیلی می‌خواهند از خدا تشکر کنند.

? سوال: اما چه کنیم که زندگی ما شیرین شود و بتوانیم با حلاوت زندگی کنیم و بالطبع با حلاوت بندگی کنیم؟ 

? ما آدم‌ها نیاز اصلی‌مان به خود خداوند است، نه اینکه نیاز اصلی ما به نعماتی باشد که می‌خواهیم از او بگیریم. ما نیاز به خود او داریم و باید مستقیماً از خود او انرژی و حیات بگیریم؛ و الا باطری روحمان ضعیف می‌شود و کم‌کم می‌میریم؛ یعنی دل‌مرده می‌شویم. 

? راه اینکه مستقیماً از خداوند متعال انرژی بگیریم «عبادت» است. عبادت، وصل شدن روح به منبع قدرت و حیات است و تنظیم‌کنندۀ شریان‌های روحی و عصبی انسان است. عبادت حتی بر جسم ما هم تأثیر خوب دارد. با عبادت سلول‌های بدن ما هم با ما مهربان‌تر می‌شوند. چون این سلول‌ها، همه عاشق خدا و تسبیح‌گوی او هستند. عبادت شارژ روح برای قدرت و نشاط بهتر پیدا کردن است. انسان پس از یک عبادت خوب مانند کودکی که به قدر کافی از آغوش مادر آرامش گرفته است و حالا بهتر آمادۀ تجربه کردن حیات است، سرزنده‌تر زندگی خواهد کرد. 

? بخشی از کتاب “چگونه یک #نماز خوب بخوانیم؟” اثر علیرضا پناهیان 

​

? اگر نمازخوان‌ها قشنگ نماز بخوانند، اگر نمازخوان‌ها از نمازشان لذت کافی و بهرۀ وافی ببرند، طبیعتاً اکثر بی‌نمازها هم به سمت نماز گرایش پیدا خواهند کرد. راه تبلیغ دین همین است.  راه تبلیغ این نیست که عده‌ای بیایند مسلمان نیم‌بند و نیم‌پز شوند و ما هنوز این را درست نکرده و بدون اینکه به قدر کافی الگوی خوب داشته باشیم، سراغ بقیۀ اهل عالم برویم تا آنها را درست کنیم.

? راه اینکه بی‌نمازها، نمازخوان شوند این است که عده‌ای در نماز، تا آخرِ راه را بروند. لذا اگر ما بخواهیم برای نمازخوان کردن بی‌نمازها تلاشی کنیم، راهش این است که ابتدا به نماز خودمان مقداری بیشتر عنایت و توجه داشته باشیم، و نماز خودمان را رشد دهیم.

? بخشی از کتاب “چگونه یک نماز خوب بخوانیم؟” اثر علیرضا پناهیان