? عالم ربانی حضرت استاد صبرآمیز روزی برای این حقیر نکته ای فرمودند که از طریق ویژه ای استحصال شده بود.
فرمودند:
مردگانی که وارد عالم برزخ می شوند به حسب مراتب معرفتی خود در دنیا ، سن و سالی در برزخ خواهند داشت.
عموم مردم در برزخ ، کودکی یک روزه اند. کودک یک روزه با زحمت چشم می گشاید ولی هر چه زحمت کشد تصویری از اطراف خود دریافت نخواهد کرد.
کودکان یک روزه هیچ درکی از پیرامون خود ندارند و هیچ ارتباطی با بیرون خود برقرار نمی کنند. تنها چیزی که برای اینان قابل فهم است خالی بودن شکم و پر بودن پوشک است!
کودکان یک روزه چیزی بیش از دهان نیستند. دهانی که یا کامروا و ساکت است و یا خالی و پرهیاهو.
راز یک روزه بودن عموم برزخیان همین است که تمام روزگار زیست در دنیا را به پر کردن دهان سپری کرده اند و هیچ ربطی با ماورا برقرار نساخته اند.
اما معدود کسانی هم در برزخ هستند که کودکی ده روزه اند! اینها چونان کودکانی هستند که نافشان افتاده است. نوزادان ، روز دهم از ناف بریده می شوند. زاهدان نیز از دنیا کنده می شوند. دنیا ، همان ناف برزخی است. کسانی که از این ناف خلاص شده اند ، تازه ده روزه اند!
اما عارفان که به فهم حقایق نائل آمده اند سن و سالی بیش دارند. آنها نیز به حسب درک و عمق خود سنین متفاوتی دارند که عمدتا زیر شش سال است! زبده ترین عارفان و نوابغ سالکان سنی حدود شش سال دارند که البته این سن در میان برزخیان کیمیاست و صاحب این سن بر اهل برزخ سلطنت دارد.
اما شیوخ و پیران برزخ ، معصومانند که عمری بس دراز و دست نایافتنی دارند. اهل بیت ع سرآمد بزرگان برزخ اند که به پیرانی هشتاد ساله می مانند.
خلق اطفالند جز مرد خدا
نیست بالغ جز رهیده از هوا
راز بزرگ شدن در ملکوت ، دست داشتن در دست معصومان است. که سرور و مهتر تمام معصومان رسول اعظم ص است.
حسرت برزخیان ، دوری و جدایی از این نفس نفیس است که جملگی می گویند:
یا لیتنی اتخذت مع الرسول سبیلا (فرقان /۲۷)
